Schranni

Kom, ik ben maar eens naar Schranni gelopen. Daar was ik nog nooit geweest. Het is maar een uurtje lopen, en de moeite waard. Het is even aanpoten: het ligt 400 meter hoger dan het huis. Achter het huis recht omhoog door de wei, dan een paadje, en dan zie je dit:

De Wannenhorn. Daar heb je ook een pracht van een uitzicht op de Fieschergletscher:

Een beetje zoomen en dan zie je dit:

De andere kant op zie je het dal, in dit geval in het laatste zonlicht.

Nog iets later:

Spycher en Stadel

Ze worden haast niet meer gebruikt, dat is voorbij. Een paar jaar geleden nog wel: Spycher voor het voer en de spullen, Stadel voor de beesten. Ze staan nog wel schilderachtig te zijn. Soms wordt er eentje verbouwd tot vakantiehuis, soms niet. Deze staat een metertje of 100 boven ons huis. Goed op slot, want ze zouden er toch eens in willen. Aan het aantal deuren kan je zien hoeveel gezinnen hem gebruikten. Deze dus vier.

Lekker luchtje

Het balkon kon wel weer een laagje 'Lasur' hebben, vond ik.

De bovenste balk van het balkonhek is een ander verhaal. Daar zit een foute verf op, dus die moet kaal. Dat gaat met een halve meter per uur zuivere schuurtijd, dus na anderhalve meter was dat wel mooi. Toch maar eens kijken of daar geen machines voor bestaan. Het wordt wel een heel stuk mooier!

Negen

In de winter komen ze met z'n negenen, de huurders. Er passen eigenlijk maar zes mensen in dit huis, maar met een beetje proppen lukt het wel. Kijk eens wat een knus zolderkamertje, en dat zonder licht...

De zon liet zich bij opkomst weer van een mooie kant zien.

Laat de reeën nu maar komen

De hekjes staan er weer. Niet onder stroom, maar een beetje ree weet nu waar hij af moet blijven.

En daarna ging de zon weer onder. Maar gelukkig doetie dat net zo mooi als dattie opkomt.

Vol te houden

De ochtendzon doet zijn best, en met succes.

Veertien graden, zon, de krant van zaterdag, nieuw zonnebrilletje.