Eerst heb je ongemaaid gras nodig. Dat moet zo hoog zijn dat je denkt 'Zozo nounou, wat zouden de buren hier wel niet van zeggen' of ook wel 'Sjonge wat een mooie bloemenwei'. Zoiets:
Dan moet je zelf een Goede Dag hebben, anders moet je er niet aan beginnen; zo'n soort dag ontstaat meestal vanzelf als je je voorneemt om op die dag te gaan maaien.
Dan pak je de zeis. Voor de jonge lezertjes, dat is zo'n ding:
Een zeis bestaat uit een mes dat vastzit aan een steel. Dat wrikt weleens een beetje, dus hou een imbussleutel bij de hand.
Zo'n zeis heeft een buitengewoon groot nadeel als je linkshandig bent: ze bestaan alleen rechtshandig - bij mijn weten. Alleen al daardoor zal ik nooit een topmaaier worden.
Maar goed, de buurman hier heeft me geleerd hoe het moet, door het een paar keer voor te doen en even mee te kijken. Het belangrijkste wat je moet weten is dat je moet snijden, niet slaan. Als je je dat maar steeds bewust bent, dan scheelt dat een slok op een borrel.
Om de vijf minuten, of als het zweet te hard stroomt, of als je even de vliegen wilt wegjagen, dan moet het mes geslepen worden. Dat doe je met een wetsteen. Ik dacht dat die dingen al sinds Mozes uitgestorven waren, maar ze zijn nog volop te koop, voor een habbekrats. Kijk, hier ligt er toevallig een:
Zo'n wetsteen moet nat zijn. Die haal je langs de voor- en achterkant langs het snijvlak, net zolang als je zin hebt, en dan is het mes weer vlijmscherp:
Nu slaan we even een paar uur over. Je bent een daagje lekker bezig geweest, en je gaat het maaisel op een hoop vegen. Daarbij komen twee nuttige hulpmiddelen te pas, een grashark en een riek:
De grashark - op het plaatje een bladhark, maar wie ziet het verschil nou nog? de grashark staat nog klaar om geassembleerd te worden - is handig om het maaisel op hopen te schuiven:
En de riek is handig om die hopen af te voeren naar de compostberg. Dat kan Jet zo fotogeniek voordoen:
Na al die arbeid is de cyclus rond: de wei ziet eruit alsof hij een maaibeurt nodig heeft:
