En weer bijna weg

Alsof het zo afgesproken was heeft het Kanton vannacht de wegbermen gemaaid. Daarop had ik gegokt toen ik een stuk oversloeg met maaien.
Als je bij het huis aankomt zie je de lavendel, stokroos en gele-bloempjes-waarvan-ik-de-naam-altijd-vergeet aan de voorkant, die dit jaar erg hun best doen:

Zeisen, zeiste, gezeist

Maaien met een zeis, waar zie je dat nog. In Nederland nergens, hier in Zwitserland nog wel eens op moeilijk bereikbare plekjes. En ik, ik zeis hier de 1000 kwadraatmeter grasland. Dat gaat zo.
Eerst heb je ongemaaid gras nodig. Dat moet zo hoog zijn dat je denkt 'Zozo nounou, wat zouden de buren hier wel niet van zeggen' of ook wel 'Sjonge wat een mooie bloemenwei'. Zoiets:


Dan moet je zelf een Goede Dag hebben, anders moet je er niet aan beginnen; zo'n soort dag ontstaat meestal vanzelf als je je voorneemt om op die dag te gaan maaien.
Dan pak je de zeis. Voor de jonge lezertjes, dat is zo'n ding:


Een zeis bestaat uit een mes dat vastzit aan een steel. Dat wrikt weleens een beetje, dus hou een imbussleutel bij de hand.


Zo'n zeis heeft een buitengewoon groot nadeel als je linkshandig bent: ze bestaan alleen rechtshandig - bij mijn weten. Alleen al daardoor zal ik nooit een topmaaier worden.
Maar goed, de buurman hier heeft me geleerd hoe het moet, door het een paar keer voor te doen en even mee te kijken. Het belangrijkste wat je moet weten is dat je moet snijden, niet slaan. Als je je dat maar steeds bewust bent, dan scheelt dat een slok op een borrel.
Om de vijf minuten, of als het zweet te hard stroomt, of als je even de vliegen wilt wegjagen, dan moet het mes geslepen worden. Dat doe je met een wetsteen. Ik dacht dat die dingen al sinds Mozes uitgestorven waren, maar ze zijn nog volop te koop, voor een habbekrats. Kijk, hier ligt er toevallig een:


Zo'n wetsteen moet nat zijn. Die haal je langs de voor- en achterkant langs het snijvlak, net zolang als je zin hebt, en dan is het mes weer vlijmscherp:


Nu slaan we even een paar uur over. Je bent een daagje lekker bezig geweest, en je gaat het maaisel op een hoop vegen. Daarbij komen twee nuttige hulpmiddelen te pas, een grashark en een riek:


De grashark - op het plaatje een bladhark, maar wie ziet het verschil nou nog? de grashark staat nog klaar om geassembleerd te worden - is handig om het maaisel op hopen te schuiven:


En de riek is handig om die hopen af te voeren naar de compostberg. Dat kan Jet zo fotogeniek voordoen:

Na al die arbeid is de cyclus rond: de wei ziet eruit alsof hij een maaibeurt nodig heeft:

Gezond begin

Na de inspanningen van gisteren mocht ik bij de bakker een Bellwalderbrot halen en voor ik het wist lag het op mijn bord.


Voor de aanvulling van de vitaminen- en calorieënvoorraad is het aardbeiengebakje aan te raden.


Maar nu wacht mijn vriend die Zense weer op me, met geslepen mes.

Rondje moe worden

Vandaag wilde ik me eens helemaal kapot fietsen. Ik had een leuk rondje bedacht, en als ik de verleiding kon weerstaan om op de terugweg de lift naar Bellwald te nemen, zou het moeten lukken om totaal uitgeput thuis te komen, dacht ik. Gisteren had ik dit plan ook al - maar wel een andere tocht - maar toen kon ik niet uit m'n bed komen.
Het rondje in het kort:
- Bellwald
- omlaag naar Fiesch - Lax
- 1200 m omhoog naar Fiescheralp - Bettmeralp - Greicheralp
- omlaag naar Goppisberg - Mörel
- 600 m omhoog naar Bister - Grengiols - Hockmatta - Römerbrücke - Ausserbinn
- omlaag naar Ernen
- licht stijgend naar Niederwald - Fürgangen
- en de laatste 300 m omhoog terug naar huis.
De hele tocht staat op dit plaatje.
Nou, het is gelukt: ik ben kapot, uitgeput kwam ik thuis, tijdens de klim naar huis moest ik zelfs een rust inlassen.
Het was de moeite waard: allemaal weggetjes die ik nog niet kende, doodstille weggetjes omdat ze gewoon verboden zijn voor verkeer. De klim naar Fiescheralp was lang maar minder zwaar dan verwacht. Was het de meewind? Het lichte verzet op m'n fiets?
Na vele vele jaren in deze buurt op vakantie te zijn geweest, ben ik nu voor het eerst over de Römerbrücke bij de uitgang van de Twingischlucht gekomen. Ze zijn daar fietsroute 1 aan het aanleggen, maar ook als dat klaar is zal dat een heel pittig traject blijven.
Ik ben niet gewend hier lange verhalen neer te zetten, dus ho maar. Ik heb maar één foto gemaakt, bij Hockmatta, precies op de plek waar ik enkele tellen later fout omlaag naar Hockmatta fietste in plaats van naar rechts omhoog, richting die 'Romeinse' brug.

Kijk, de route:
Map created by EveryTrail: GPS Geotagging

Verzengend

's Avonds gebeuren er dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Zelfs de maan knijpt zijn oog half toe. Toen dit voorjaar de laatste sneeuw viel - eind mei! - zaten alle loofbomen al gezond in blad, en die houden niet van sneeuw: ze knakken om, gewoon, door het gewicht. Dat heeft nogal veel houtrommel opgeleverd, en de grootste troep gaat nu in vlammen op.

Biljartlaken

Back in Bellwald. Doel: maaien, alpenweiden omtoveren in biljartlakens. Welnu, de kop is eraf. Voor en naast het huisje is het gras een metertje korter.


Op sommige plekken maai ik niet. Daar staan planten die een streepje voor hebben. En die doen het ineens allemaal heel goed: de lavendel is groter dan ooit, en die gele struikjes waarvan ik de naam altijd vergeet, staan ook ineens allemaal braaf te bloeien, alsof ze roepen 'Laat mij staan!'.

Héél kort in Bellwald

Afgelopen week ben ik na een heerlijk rondje fietsen één daagje hier geweest, en heb een beetje gemaaid.
Een jaar geleden zagen we hoe de lupinen stonden te smoezen - welnu, ze hebben de aanval ingezet. Hun territoir is dit jaar groter dan ooit. Ze zijn nog niet zo groot als vorig jaar, ze verstoppen zich nog een beetje, maar ik heb ze in de gaten.


Die fietstocht?
Met Annego, onder meer over de supersteile Pragelpass,...


...de al net zo mooie Klausenpass...


...en de klassieke Furkapass.
Je kan de hele tocht hier bekijken:Map created by EveryTrail: GPS Geotagging

Terug

Op donderdag bleef de sneeuw maar mooi, dus de directie moest nodig nog een ochtendje kijken of alles nog gladjes verliep. Ze poseerden allebei even, de een had wat minder moeite met het felle licht dan de ander, vandaar die zonnebrillen, maar die zie je dus even niet. De volgende dag reed de directieauto weer terug om orde op zaken te stellen in de Nederlandse vestigingen.


En met het balkon is het helemaal goed gekomen. Op een klein plekje na.

Glijden, grijpen, snijden

Mijn nieuwe ski's voelen zich wel thuis bij mij. Ze glijden dat het een lieve lust is, ze snijden zich door de bochten en ze grijpen de sneeuw in zijn kladden.























En bovendien scheen achter de wolken volop zon! Als je goed kijkt zie je de sneeuwvlokjes vallen, en daar werden mijn ski's helemaal blij van.

Directieoverleg

Tijd voor het jaarlijkse directieoverleg. Een week in retraite. Het balkonhek vindt het allemaal prima, want in dit weekje gaat het helemaal mooi worden.

En zo'n schuurmachine wil ook wel een keertje uithijgen.

Driemaal aktie

Vroegling

Terwijl ze op de top van de berg nog net doen of het winter is, kijken de eerste krokusjes al of de zon lang genoeg schijnt om de lente te mogen inluiden.


Boven lijkt het inderdaad nog winter.


Na een daagje uitsloven in de sneeuw staan de gezichten op 'moe'. En dat met fondue en spaghetti voor de boeg, plus een fakkeltocht omlaag in het donker...

Aan het werk

Een liftje brengt ze omhoog, dan staan er twee te lachen naar alweer die lens.


Nummer drie meldt zich met Kasper bij de leraren.


Een paar uur later. Moe zijn ze op de bank neergeploft. Wat er intussen gebeurd is? Geen idee.

Nieuw gezicht

Het is krokusvakantie, Fassnacht, carnaval. Tijd om de latten te pakken. Dit jaar is Simone mee. Zij snowboardt, Jet skiet. Maar niet op deze foto, want hier staan ze naar de lens te kijken. En eerst hebben ze met sleetjes Eggen onveilig gemaakt.

Huisje kopen?

Soms staat er een huis te koop waarnaar je heel nieuwsgierig wordt. Dit is er zo eentje. In Ried, zo te zien echt oud en authentiek. Misschien niet helemaal 21e eeuws, maar dat is nou juist het aardige.

Es

Als je hier even niet oplet ben je omringd door essen. Die bomen groeien hier als gekken. Het landje tegenover het huis weet daar alles van. Daar wordt niet gegraasd of gemaaid, dus de essen grijpen hun kans. Af en toe moet ik ze even streng toespreken en dan gaan ze weer liggen. Als ik dat niet deed zouden ze zomaar het hele uitzicht weghalen.

Hierboven zie je zo ook, maar hieronder zie je ze beter, de toegesproken esjes.

Schranni

Kom, ik ben maar eens naar Schranni gelopen. Daar was ik nog nooit geweest. Het is maar een uurtje lopen, en de moeite waard. Het is even aanpoten: het ligt 400 meter hoger dan het huis. Achter het huis recht omhoog door de wei, dan een paadje, en dan zie je dit:

De Wannenhorn. Daar heb je ook een pracht van een uitzicht op de Fieschergletscher:

Een beetje zoomen en dan zie je dit:

De andere kant op zie je het dal, in dit geval in het laatste zonlicht.

Nog iets later:

Spycher en Stadel

Ze worden haast niet meer gebruikt, dat is voorbij. Een paar jaar geleden nog wel: Spycher voor het voer en de spullen, Stadel voor de beesten. Ze staan nog wel schilderachtig te zijn. Soms wordt er eentje verbouwd tot vakantiehuis, soms niet. Deze staat een metertje of 100 boven ons huis. Goed op slot, want ze zouden er toch eens in willen. Aan het aantal deuren kan je zien hoeveel gezinnen hem gebruikten. Deze dus vier.

Lekker luchtje

Het balkon kon wel weer een laagje 'Lasur' hebben, vond ik.

De bovenste balk van het balkonhek is een ander verhaal. Daar zit een foute verf op, dus die moet kaal. Dat gaat met een halve meter per uur zuivere schuurtijd, dus na anderhalve meter was dat wel mooi. Toch maar eens kijken of daar geen machines voor bestaan. Het wordt wel een heel stuk mooier!

Negen

In de winter komen ze met z'n negenen, de huurders. Er passen eigenlijk maar zes mensen in dit huis, maar met een beetje proppen lukt het wel. Kijk eens wat een knus zolderkamertje, en dat zonder licht...

De zon liet zich bij opkomst weer van een mooie kant zien.

Laat de reeën nu maar komen

De hekjes staan er weer. Niet onder stroom, maar een beetje ree weet nu waar hij af moet blijven.

En daarna ging de zon weer onder. Maar gelukkig doetie dat net zo mooi als dattie opkomt.